اشعار

یادش بخیر آن صحـن زیـبا و دل آرا            جبـریل یادش مانـده آن گـلدسته‌ها را

بعد از زیارت زائرت سر مست میرفت            بـود آنقَـدَر شهـد ضـریـح تـو گـوارا

دار و ندار عـرش اعـلا بود صحنت            دارا تـریـنی و فـقـیـرت هـرچـه دارا

خورشید هم وقت طلوعش هر سحرگاه            بر گـنـبد تو سـجـده می‌کـرد آشکـارا

در ماه عکس گـنبد تو نقش می‌بست            اصلا نگـیـنی بود این مـرقـد سما را

دل می‌ربـود از کف نـمای بارگاهت            یـادش بخـیر آن روزهای با صفا را

حالا تو هستی و ضریحی که نداری            این غـصه حتی سوخته قـلب خدا را

نه خـادمی نه زائـری نه سـایه بـانی            با کـه بـگـویـم غـربت قـبـر شـما را

گریه که چیزی نیست، بر حال بقیعت            خون می‌رود از چشم ما، بهر تو یارا

از کـودکی تـا روز تـشـیـیـع جـنـازه            دنــیـا نـکـرده بـا دل پــاکـت مــدا را

شد سجده گاه عرشیان این قبر خاکی            خاکی ترین مرد جهـان، دریاب ما را

عـمریست به شیعـیان حسادت دارند            بـدجـور به یـکـدگـر شبـاهـت دارنـد

از کـوچـه و از بـقــیـع دانـسـتـم کـه            اینها به خـراب کـردن عـادت دارند

*************************

از اینهمه خوب در جهان خوب‌تری            مـرغـوب‌تری اگر که مخـروب‌تری

تا کـور شـود هـر آنکه نـتـوانـد دیـد            بی‌گـنـبد و بی‌ضـریـح محـبـوب‌تری

*************************

اینها که همـیـشه جنگ را باخـتـه‌اند            تـخـریـب کـنـنـد گـوئـیـا سـاخـتـه‌انـد

زود است که بشنویم در شهر رسول            بـیـن الـحــرمـیـن راه انــداخـتــه‌انـد

*************************

از آنـهـمـه خـاک انـتـخـابت کـردنـد            پس مـنـشـاء اینـهـمـه ثـوابت کـردند

گـاهی سبب خـیـر، عـدو خواهد شد            آبـاد شـدی چـونکـه خـرابت کـردنـد

دیگر زمـان آن شده بـزمی به پا کنیم            با ذکر یا علی حرمی دست و پا کنیم

باید به لطف حضرت حق ما بقـیع را            زیبا، چـنـان حـریـم امـامِ رضـا کـنیم

یک نـسخـه از تـمام کـتب را بیاوریم            هـدیـه به صحـن صادق آل عـبا کـنیم

از نسخه‌های کافی و تفـسیر و الغدیر            هدیه به صحن بـاقـر عـلـم خـدا کـنیم

زین العباد، عمر خودش بهر گریه داد            یک بارگـاه، هـدیه به آن گریه‌ها کنیم

بعد از حـرم به یـاد کـریم بن فـاطـمه            ایوان طلای صحـن حسن را بنا کنیم

ایـوان طـلای او بـشـود جـلـوۀ نجـف            کـل جـهـان به نـام حـسـن آشـنا کـنـیم

وقـت ظهور، آن دو نـفـر را بیـاوریم            آتش زنـیم و هـدیه به آن شعله‌ها کنیم

بـعـد از ظـهـور مـنـتــقـم آل فـاطـمـه            فکـری برای مـرقـد خیـرالنـسا کـنـیم

منم کبوتر جلدت؛ ببین پَرم خاکی‌ست!            هـوای پَـر زدنم در بـرابـرم خاکی‌ست

مـنـم کـبـوتـرِ رویـای گـنـبـدت؛ امـا …           دلی که از حرمت خانه می‌برم خاکی‌ست

غـبارِ روی مزارِ تو تاجِ نوکری است            به پای قبر تو افتاده‌ام؛ سرم خاکی‌ست

چه نذرها که برایت نکرده است، ولی            هـنوز سـفـرۀ نـذری مـادرم خـاکی‌ست

برای غـربتت آنقدر، شعر گفـتم که …           شبیه صحنِ تو اوراقِ دفترم خاکی‌ست

کـریم، خاکی و قـبـر کـریم‌، خـاک‌آلود            به صحنِ هر غزلم؛ گنبدِ کَرم خاکی‌ست

نوادگـانِ خودت را ببـین غـریب بقـیع!            کدام صحن، کدام آجر حرم خاکی‌ست؟!

در جهان، هم شأن و همتائی کجا دارد بقیع؟            چون که یک جا، چار محبوب خدا دارد بقیع
نور چشمان رسول و پور دل بند بتول            صادق و سجاد و باقر، مجتبی دارد بقیع

خلق شد عـالم ز یُـمـن خـلـقت آل عـبـا            یـک تن از پـنـج تن آل عـبا دارد بقـیع
همدم دل دادگان و محـرم محراب راز            هست زین العابدین، بنگر چه‌ها دارد بقیع
حاصل آیـات قـرآن، باقـرِ عـلـم رسول            وارث فـضل و کـمـال انـبـیا دارد بقـیع
صـادق آل مـحـمّـد، ناشـر احـکـام حق            دین و دانش را، رئیس و پیشوا دارد بقیع
در نظر آید، زمین بر چرخ سنگینی کند            بس که خاکش گوهر سنگین بها دارد بقیع
گر چه تاریک است، در ظاهر ندارد یک چراغ            همچو ایوانِ نجف نور و صفا دارد بقیع
راز‌ها گوید به گوش شب در این جا کهکشان            رمز‌ها از خلقت ارض و سما دارد بقیع
سایه‌ها نجوا کنان بر مدفـن این چارتن            کرده شب گیسو پریشان یا عزا دارد بقیع؟
سر به دیوارش زند هر کس از این جا بگذرد            در سکوتش ناله‌ها و گریه‌ها دارد بقیع
چار معصومند و دورند از حریم جدّشان            شِکوه‌ها از دشمنانِ مصطفی دارد بقیع
آن دو غاصب در جوار مدفن پاک رسول            دور از او جسم امامان را چرا دارد بقیع؟‌
می‌کند محکوم، ظالم را به هر دور زمان            گـفـتـه‌هـا بـا زائـران آشـنـا دارد بـقـیـع
بشنو از این قبر‌ها بانگ انا المظلوم را            تا که مهـدی باز آیـد، این ندا دارد بقیع
تا شود ثابت که نور حق نمی‌گردد خموش            گر چه ویران شد، جلال کبریا دارد بقیع
نالهٔ اُمّ البنین با اشک زهرا همدم است            در غـبارِ غـم، جـمال کـربـلا دارد بقیع
چون حسان این جا بود، شبها، مسیر فاطمه            تا که نـامحـرم نیـایـد، انـزوا دارد بقـیع

مرغ دل پر می‌کشد گاهی مسافر می‌شود            در حریمی که کبوتر نیز شاعر می‌شود

از وفور نورها حیرت مکن غیر از بقیع            چـار آئـیـنه کجا با هم مجـاور می‌شود

روزگاری خواهد آمد همچو یاقوت کبود            بین مردم تربت این بقعـه نادر می‌شود

غربت این روزهایش را نبین، مثل نجف            در جوارش حوزۀ علمیه دائر می‌شود

گوش شیطان کر به زودی در مزار فاطمه            مدح مولایم عـلـی ذکر منـابـر می‌شود

یک سلام از دور، سهم ما کبوتر زاده ها            چشم دشمن کور، دل اینگونه زائر می‌شود

دلم آشفـته شد از غـربتِ سرشارِ بقـیع            باز هم ساکت و سرد است شبِ تارِ بقیع

گرچه بی شمع و چراغ است و ندارد خادم            شک ندارم که خـدا هست نگهدارِ بقیع

زائر قـبرِ حسن چـند کـبوتر شده است            دل من سوخـته از این غـمِ بسـیارِ بقیع

غرق در خاک شده قبرِ علی بن حسین            بی حرم مانده چرا حضرت تبدارِ بقیع

بانیِ علم، نبـیـنم شده بی صحن و سرا            او که نامـیده شده صاحبِ اسـرارِ بقیع

نیست این مغـلطه در شأنِ امامِ صادق            پـیـرمـردِ عـلـوی، سیـد و سـالارِ بقـیع

دور تا دور چه زنجـیـر کـشیـدند ولی؛            هـیـچ محـدود نشد بـرکت و آثـارِ بقـیع

غرق در اشک، شب جمعه به امّید ظهور            می‌نـشـیـنم نگـران گـوشـۀ دیـوارِ بقیع

چند وقت پیش بود که غم بی حساب شد            کعـبه دوباره اَبـرَهـه گـونه خـراب شد

این کعبه چار قبله به محراب سینه داشت            کز خاکِ کـینه چهـرۀ آن در نـقاب شد

نفرین به آنکه بغض علی را بهانه کرد            بـاغِ بـقــیـع زیـر قـدومـش تــراب شـد

این نسل کـینه توز همان نسل کوچه اند            که زیر پـایـشان گـلِ یـاسی گـلاب شد

اجدادشان به کوچه به زهـرا لگد زدند            وقتی که دست شیـر خُدا در طناب شد

بـازوی فـاطـمه وسـط کـوچه شد دوتـا            وقـتـی غـلاف واردِ این مـنـجـلاب شد

طوری کشیده خورد به زهرا که بعد از آن            رو از عـلی گـرفت و میان حجـاب شد

مادر به پیش چشم پسر خورد بر زمین            کابوس کوچه بهر حسن یک عذاب شد

از بعد کوچه حوریه دیگر نفس نداشت            دیگـر ورق ورق هـمـۀ این کـتـاب شد

در فکـرشان عزم به نـبـش قـبـور بود            صد شکر از این جنایت و غم اجتناب شد

از محضر حق، فیضِ دعا باید خواست            این فیض، به بركتِ بكا باید خواست

در عـیدِ سعـیدِ فـطـر، عـیدى ز عـلى            پابـوسىِ حضرت رضا باید خـواست

هـنگـام تـشـرُّف، به حـریـم رضـوى            شاید تو بگـویى كه مِـنـا باید خواست

اما نـظـرِ شـاعـرِ ایـن بـیت، ایـنـست            در صحنِ رضا، كرب و بلا باید خواست

وقتى شب جـمعه، كـربـلا قسمت شد            از فـاطمه، وصلِ شهـدا باید خواست

درمــانِ هــزار دردِ بــى درمــان را            از ذكـرِ مَـن اسـمُـهُ دوا باید خواست

پـایـانِ شـبِ درد و غــمِ جــانـبــازان            از تُـربتِ ذِكـرهُ شـفـا بـایـد خـواسـت

از اهـلِ جـفا گـلایه مـندى! غـم نیست            ایـنجـا مـدد از شـاه وفـا باید خواست

اى اهـل حـرم میر وعـلـمدار بخوان            از خـضرِ حـرم آب بـقا باید خواست

ایــام اجــابـتِ دعـــاى فــــرج اســت            تقـریـرِ ظهـور از خـدا باید خـواست

ای خیر نالۀ سحـری صاحب الزمان            از درد ما که با خبری صاحب الزمان

ما نـدبه های پشت سـر مرکـب تـوأیم            پایان راه در به دری صاحب الزمان

دیـدی نیـامـدی و نشد زائرت شوم؟!            شد عمر بی وفا سپری صاحب الزمان

عید آمده به سائل خود سر نمی‌زنی؟!            ای که امید چشم تری صاحب الزمان

عیدی ما رضایت و بخشیدن شماست            ما را نمی‌شود بخری صاحب الزمان؟!

حاشا که رد کنی تو کسی را که قانع است            بر یک نگاه مختصری صاحب الزمان

ثابت قدم شدن درِ این خانه با شماست            آقـای سامـرا نظـری صاحب الـزمان

امشب دعـا به حـال دل تـنـگ ما نما            از کربلا که می‌گذری صاحب الزمان

شـوّال اگر نشد به محـرّم حساب کن            این روسیاه را بخـر، آدم حـساب کن

یک عمر گفته‌ام به همه نان خور توأم            لطفی کن و زکات مرا هم حساب کن

اشکم چکیده در غم تو صبح و ظهر و شام            این چشمه کوچک است تو زمزم حساب کن

یـا ایـهـا الـعـزیـز گـنـاهـم اگـر زیـاد            بخـشـنده‌ای، گـناه مرا کم حساب کن

صف بسته‌اند خـیل طـلـبکارهای من            تو ضامنم شدی خودت از دم حساب کن

این اربعین مسافر تو می‌شوم حسین!            با ایـنکه روسـیاه می‌آیـم، حساب کن

خـوبان عـالـمـند هـمه زیر سـایـه‌ات            من را دخـیلِ سایۀ پرچـم حساب کن

اذان عـشـق وزیـده، هـلال پـیـدا شد            هزار پنجره رو سوی حـقـتعالی شد

مراد من دم عیسی گرفت و دست قنوت            هزار مرده به صوت نمازش احیا شد

شـنـیـدن نـفـسـش در نـماز عـید خدا            تـمام شوق من از رفـتن مـصلّی شد

نـفـس نـفـس هـمه می‌آمـدند دنـبـالش            همانکه نور نگاهش بسان موسی شد

خشوع چشم ترش پایگاه عرفان است            به یـمن بارش باران، بـهـار پیدا شد

غزل حکایت عشاق بی‌پر و بال است            که وقت بال گشودن قـنوتشان وا شد

بـه شـوق فَـامَّـا الـسّـائـل فـلا تـنـهـر            امـیـد عـفـو به دلهای اهـل تـقـوا شد

به تـوبـه می‌کـند این افـتخـار وا دارم            گـنـاه کـارم و حُـبُّ الحـسـین را دارم

مرا به حُرّ و زُهیر و بُریر حاجت نیست            که اتـصال به گـل های مصطـفا دارم

اگر به تـوشه، ثـوابِ عـمل ندارم من            ولی بـه سـیـنـه تَـولّای مـرتـضا دارم

اگـر دلـم، حَـرمُ الله است، یـعـنـی که            میان سیـنه، ضریحی ز کـربـلا دارم

دلم…دلم…دلم از قتلگاه کمتر نیست            به یـا بُـنَـیَّ قـسـم، صـوت آشـنـا دارم

ز نـالـۀ قَــتَــلـوکَ دلـم تـهـی نـشــود            و ضَـجّـۀ ذَبَـحــوکَ مِـنَ الـقَـفـا، دارم

مرا به صوتِ حزینِ سکینه بخـشیدند            که از مـصـائـبِ او وامصیـبـتـا دارم

به دستِ بـستۀ سجاد و آن دعـاهـایش            به دستِ باز، به شرمندگی، دعا دارم

من و سه سالۀ ارباب، قصه‌ای داریم            ز غُصه‌اش همۀ عمر روضه‌ها دارم

تو خالـقی که دلی قـیـمتی به من دادی            من عاشقی که ز عشقت خدا خدا دارم

گِلِ مرا مگر از تَلِّ زینـبـیه سِرشت؟            عزیز فاطـمه زینب، که این نوا دارم

هـزار نـغـمـۀ اَلـغَـوث از لـبـم ریـزد            دَمـی ‌که ذکـرِ عـلـمـدارِ نـیـنــوا دارم

میانِ تشنه لـبانِ حرم، قسم به عـطش            چـقدر من به علی‌اصغـر اِشـتها دارم

قـسـم بـنـام تو یا فـاطـمـه اَغـیـثـیـنـی            کـه حـاجـتِ فـرجِ مـهـدیِ تو را دارم

ای خطا پوش، خـطا کار تو باز آمده است            واکن آغـوش! گـنهکار تو باز آمده است

هرکجا رفت جز این در، به در بسته رسید            پشت در مانده به دربار تو باز آمده است

رفت سربار کسی غـیر تو باشد که نشد            پهن کن سفـره که سربار تو باز آمده است

به خریداری یوسف همه‌جا رفت و نبود            با کـلافـی سر بـازار تو بـاز آمـده است

روزه داری که شده تشنۀ من لی غیرک            بر سر سـفـرۀ افـطـار تو بـاز آمده است

گرم سبحانکَ یا مومن و یا وهاب است            با اجـرنـایِ من الـنّـارِ تو بـاز آمده است

راهـبـاً راغـبـاً و راجـیـاً و خـائـفـاً است            گر ابـوحـمزه به دیدار تو باز آمده است

لا تـؤآخـذنی أَلا عـشق! که با سوء عمل            سر این کوچه بدهکـار تو باز آمده است

هـاربٌ منکَ إلیک است و گرفـتار گناه            گر به سوی تو گرفتار تو باز آمده است

قـدر را قـدر ندانست و پشیـمان برگشت            واکن آغـوش! گـنهکار تو باز آمده است

با هق هقم به سمت تو یا رب دعا کنم            تا درد تـوبـه‌هـای شـکـسـته دوا کـنم

برگـشته‌ام به سوی تو یا ایها العـزیز            تا کـیـل بی‌پـنـاهی خـود را گـدا کـنم

دنـیـا اذان عـاشـقی‌ام را شنـیده است            بـایـد بـه مـهــربـانی‌تـان اقـتـدا کـنـم

دلـتـنگی‌ام عـزیـز دلـم داده جـرأتـی            تـا بـر لـبـم حـکـایت نـام تو را کـنـم

خواب از سرم پریده، هوایم پریدن است            ای خوش دمی‌که قصد سفر تا شما کنم

این اشک ها که قابل درگاهـتان نبود            بـایـد بـسـاط روضـۀ سـقـا بـپـا کـنـم

افـتـاده دست بر ورق خـیـس کـربلا            باید عـمـود خـیـمـۀ دل را جـدا کـنـم

بی شک گناه دفـتر من پاک می‌شود            وقـتـی لبـاس هـیـأتـی‌ام را صدا کـنم

من روزه‌ام به یـاد لـبـان حـسین بود            این روزه را به روضۀ مکشوفه وا کنم

شاید که بی‌ادب شده این بنده‌ات ولی            با « یاحسین » کـار تو را یا خدا کنم

باران لطف؛ حـق دلم نیست، واقـفـم            این شِکـوه جز کنار تو اما کجا کنم؟

من خسته‌ام از این که خودم بودم و خودم            یک دم مرا ز بـند خـودم‌ها رهـا کنم

کوبـندۀ در کـیست گـنـه‌کـارتـر از من            سربسته بگـو کیست گرفـتارتر از من

با بـیم و امـیـد آمـدم امشب سر سـفـره            با این که کسی نیست سبکبارتر ازمن

الحـمد، که مهـمـان تـوأم مثل هـمـیشه            انگـار کـسی نیـست بـهـادارتـر از من

گفتم که مرا نزد خودت مشـتری‌ام کن            گفتی که تو را نیست خـریدارتر از من

گفتم که مرا نیست خطا پوش تر از تو            گفـتی به خطا کار که؟ ستّـارتر از من

گـفتم که هـماره کـرمت کرده عـطـایم            گفتی به کـرم کیست سزاوار تر از من

گفتم که طمع کرده، به جود تو منم من            گـفـتی که نـجـوئـیـد وفـا دارتر از من

گـفـتـم کـه دلـم غـیـر تـو دلـدار نـدارد            گفتی که تو دل باش، که دلدارتر از من؟

گـفـتم نکـنـد غـیـر تو از جـای بـلـنـدم            گفتی به زمین خورده چه کس یارتر از من؟

گفـتم که منـم طالـب مـرضیّ رضایت            گفتی که تَفَضّل که رضا دارتر از من

گفـتم مـدد تـوست اگـر حـیـدری‌ام من            گفتی به مُحب نیست مدد کارتر از من

گفـتم که لقای تو کجا؟ بی‌سر و پـا را!            گـفـتی بنـما خواهـشِ بسـیـارتر از من

گـفتم ز ازل چون تو گرفـتار حـسـیـنم            گفتی به حسین نیست گرفتارتر از من

با این زبان که غیبت و دشنامش عادت است            دیگر چه جای توبه و عرض ندامت است؟

یاران ز نـور وقت سحر فـیض می‌بـرند            بیچاره من که سهم دلم سیر ظلمت است

هـر دم، پـی گــنـاه بـه دامـی دگــر شـدم            عمرم به سر رسید و دلم در اسارت است

از ادعـا پُـرم، تهی از عـلـم و حـکـمـتـم            تنها ثمر به خرمن عـمرم، جهـالت است

از حرف حق گـریـزم و در بـنـد باطـلـم            غرق تعـصبـم هـمه کـارم لجـاجت است

کار دلم نـفـاق و دو رویی و کـیـنه است            کار زبـان، تمـلّـق و عرض ارادت است

روحی خسیس دارم و دستم گشاده نیست            وقت نـیاز خـلـق، دلـم بی‌سـخـاوت است

اشـک یـتـیـم، لــرزه نـیـنـداخـت بـر دلـم            این بی‌تـفـاوتی همه‌اش از قـساوت است

با این هـمـه بـدی اگـر اهـل سـحـر شـدم            حیرت مکن که دلبر من با کرامت است

شیطان! برو بسوز، که نقص از دلم برد            یـار خـدایـی‌ام که سـراپـا عـنـایـت اسـت

یا رب! ز عـطـر سیب، معـطـر نـما مـرا            ایـن بـوی آسـمـانـی اهـل شـهـادت اسـت

عـطـر حـرم بـزن بـه دلـم، یـار را بگـو            امشب تـمام نـیت من، یک زیـارت است

این من این کوه گنه این یم عفوی که تو داری           وعده دادی که ببخشی به رویم هیچ نیاری

قهر بود از من و صلح از تو بنازم کرمت را           با وجودی که نیازی به چنین بنده نداری

نه من آنم که به غیر از تو برم روی تضرّع           نه تو آنی که مرا بی‌کس و تنها بگذاری

با تـمـام بـدی‌ام از کـرمت هـست امـیـدم           که ببخـشی و مرا بـندۀ خوبت بـشـماری

من که عبدم دل خود را به امید تو سپردم           تو که معبود منی کی به جحیمم بسپاری

گر چه غرق گنهم از تو عجب نیست خدایا           که گـنـه پـاک کـنی و حـسـنـاتم بنگـاری

نفس نگذاشت رفیق تو شوم وای به حالم           تو مگر دست رفاقت ز کرم سوی من آری

چیستم من که اجل جان مرا سخت بگیرد           کیستم من که تو در خـانۀ قـبرم بفـشاری

«میثم» رو سـیـه و دامـن آلـوده خـدا را           ابر رحمت چه شود بر سر من هم تو بباری

تویی که از ازل بر روزگار من نظر داری            از احوال خرابم در نبود خود خبر داری

نمی‌گـیـرنـد دسـتان مرا حـتـی بـرادرها            اگر یک لحظه حتی از سر من دست برداری

ازین دلبستگی ها حاصلم جز زخم چیزی نیست            تو تنها مرهمی هستی که بر زخمم اثر داری

تو گفتی میشوم صدها قدم عاشق ترت گر که،            تو تنها یک قدم در راه من با عشق، برداری

ولی گم کرده راهم، بی پناهم، روسیاهم من            ببین حال فقیری را که امشب پشت در داری

اگر غـرق گناهم باز دلگرمم به آغوشت            که از خیل گناهم عفو و رحمت بیشتر داری

دل تاریک و بی‌درد مرا ای مهربان محبوب!            خوشا گر با نگاه روشن مهرت به درد آری

امیدم تا ابـد تـنهـا به اعجاز نگـاه توست            تویی که از ازل بر روزگار من نظر داری

آمـدم دیــرآمـدم امـا به هـر حـال آمـدم            دل شکسته دل پریش و بی پر و بال آمدم

آمدم جـبـران کـنم اما نمی‌دانـم چـطور            بس گـنهکارم خـدا آشـفـته احـوال آمدم

دور از تو، من شکستم زیر بار معصیت            من الف رفتم ز درگاهت ولی دال آمدم

با گره بر زلف تو وا میشود این بخت من            شب به شب در زلف تو دنبال اقبال آمدم

فرصت گفتن ندادی زود بخـشیدی مرا            هاج و واج از مهربانی ات خدا لال آمدم

روزی اشک محرم فاطمیه دست توست            یک شبِ دنبال کسب رزق یک سال آمدم

دانه ای را دام کن تا که گرفتارش شوم            در پی مهدی پی آن خط و آن خال آمدم

قتلگاهم را خدا در روضه امشب جور کن            که برای روضۀ شمشیر و گودال آمدم